Ik gaf mijn pinpas aan een dakloze. “Hij kan je hele bankrekening leeghalen”, siste mijn vriendin trekkend aan de mouw van mijn jas.
Daar stond ik, in een parkeergarage in het centrum van Den Haag. Aan het stoeien met een nieuw betaalsysteem om je parkeertijd veilig te stellen. Het werkte niet bij mij, en met het weinige geduld wat ik heb begon ik wild op de toetsen te drukken, maar ik kreeg geen groen vinkje dat er iets betaald zou zijn. Mijn vriendin begreep er ook niet al teveel van.
“Zal ik je helpen” hoorde ik naast me. Ik keek naar rechts en keek in twee blauwe ogen van een ongeschoren gezicht. “Ik sta hier elke dag, ik weet hoe het werkt”. In zijn handen droeg hij een stapeltje daklozenkranten. “Geef maar, ik regel het voor je”. Hij stak zijn hand uit om de pinpas van me over te nemen. Ik twijfelde natuurlijk, want, je geeft niet zomaar je pinpas aan een onbekende man. “Je hoeft niet bang te zijn hoor”, zei de man, “het hangt hier vol met camera’s”. Ik keek omhoog en zag inderdaad in twee hoeken iets van een camera hangen. Toch was het niet die geruststelling van die camera’s dat ik mijn hand uitstak en de pinpas aanreikte aan de man. Het was op dat moment het vertrouwen dat hij me zou helpen.
Mijn vriendin naast me keek me ongelovig aan; “doe nórmaal, Margot,” en ze siste erachteraan “je gaat níet je pinpas geven!”
Ik gaf mijn pinpas. Hij regelde het groene vinkje voor me. Betaald. En hij gaf me de pas terug. ‘Merci!’ zei ik luid en met een lach, ik was blij. Ik kocht een krantje, hij gaf me een knipoog. Ik lachte terug.
Ik ben het nooit vergeten. Ik was 20 en kon soms naïef en impulsief zijn (nu op mijn 40e nog steeds trouwens;-), maar die onbevangenheid laat me heel vaak zien wat ik móet zien. Het waren niet die camera’s die me geruststelden, het was een gevoel wat ik niet kan omschrijven, ik wíst gewoon dat hij me zou helpen. Was het de blik in zijn ogen? Of was het gewoon het vertrouwen wat ik hem gaf? Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat vertrouwen in mensen en vertrouwen in en op jezelf voor mooie situaties kan zorgen.
Het is niet het enige verhaal van mij wat misschien wel ‘opmerkelijk’ is. Ik kan er zo nog drie opnoemen. Ik zal ze op een later moment beschrijven. Alleen al ter vermaak voor jullie, haha;-)) Want ik geloof best dat je het ook wel ‘weird’ kan vinden. Maar waarom vertel ik je dit verhaal? Het zijn precies deze gebeurtenissen die me bewust hebben gemaakt van een steeds terugkerend thema in mijn leven.
In dit soort situaties zet ik blijkbaar mijn zintuigen op scherp. Dat deed ik onbewust, maar omdat mensen me vaker herinnerden aan dit soort voorvallen, ben ik na gaan denken wat er gebeurt, de situaties op een rijtje gaan zetten en ik herkende een patroon.
Nu, in mijn werk als presentatiecoach heb ik gemerkt en geleerd dat een goede speech of presentatie staat of valt bij het zien, horen en aanvoelen van je publiek. En dat was wat ik in deze situaties ook deed. Kijken, luisteren en aanvoelen. En dat vanuit een pure onbevangenheid en een groot gevoel van vertrouwen. Vertrouwen in de ander, maar vooral ook vertrouwen in mezelf.
Ik dacht, is dat iets wat in een mens zit, of kun je dat ook aanleren? Goed nieuws;-) het is dus ook aan te leren. Ik heb van deze inzichten in combinatie met algemene presentatietechnieken een methode gemaakt. SeNSeS. Het woord zegt het al; het zet je zintuigen op scherp. En dat is een must om een goede presentatie te kunnen houden. Omdat je alleen een publiek kunt bereiken als je samen op 1 lijn zit. Omdat jij als spreker jouw verhaal moet aanpassen aan je publiek, nooit andersom. Omdat een goede spreker vooral goed moet kunnen zien, horen, misschien soms ruiken, en (aan)voelen.
Geef je binnenkort een presentatie? Probeer het eens uit. Ik zal het je makkelijk maken: download HIER gratis een storydesign: opgebouwd vanuit de methode SeNSeS, maar het is vooral een handig format om snel een goede presentatie op te bouwen.